Jouw gevoel, of dat van een ander?
Kerstochtend, 5:50 uur. De wekker van mijn vrouw gaat. Na een late dienst gisteren, nu een (zeer) vroege dienst er achteraan. “Fijne Kerst, Peet!”, “Fijne Kerst, lieverd…” Ik sta met haar op. Ik maak thee, steek wat kaarsjes aan, we ontbijten samen. Het is Kerst, dat geef ik graag wat extra’s. Zeker dit jaar: de afgelopen week zijn we geconfronteerd met geliefde vrienden die het moeilijk hebben: relatieproblemen, vastzitten in eigen problemen, het verlies van een moeder…
Het heeft impact op mij. Hoe zeer ik mijn vrienden ook het beste gun, en ze wil helpen waar ik kan, zijn het hun gevoelens en gevechten, niet de mijne… Ik merk dat ik moeite heb om mijn vrienden ‘los te laten’; om mee te voelen, maar bij mezelf te blijven. Mijn hoofd zit vol, mijn lijf is onrustig. Ik besluit mijn vorm van #meditatie op te pakken: #wandelen.
Meditatie
6:50 loop ik de deur uit. Het is nog donker. Lekker! Eerst nog even de kerstkaarten bij de buren in de bus, dan loop ik de straat uit, langs de kerk, de polder in. Langs het water, langs de molens, langs de rietvelden. Het is heel stil, er is bijna niemand op straat…
6 km, het zal zo ongeveer 7:45 zijn. Ik kom de eerste persoon tegen op mijn weg. En zomaar opeens maak ik deel uit van een groep: sporters die graag vroeg in beweging komen. Kort achter elkaar zeg ik verschillende mensen gedag, daarna volgt er weer rust.Ik buig af van de dijk, en loop richting Heerhugowaard. Ik merk dat mijn hoofd eindelijk een beetje stiller wordt. Ik buig weer af, en loop richting Oterleek, een klein polderdorpje. Het licht begint te komen, en er is even een mooie roze wolkenrand zichtbaar. Ik loop letterlijk het licht tegemoet!10km. Ik kom een vrouw tegen die haar hond uitlaat. We zeggen elkaar gedag. “Fijne Kerst!” Zeg ik daarna. “Ja, dank u! U ook…”, zegt ze enigszins verbaasd. Mijn hoofd en lijf zijn in rust, door de repeterende beweging van het wandelen: het brengt structuur in mijn hoofd, waardoor het leeg kan lopen, en dan heb ik alleen nog maar mijn lijf over. Een warme rust verspreid zich vanuit mijn buik door mijn lijf.Wegwijzer
12 km. De kerktoren die vlak bij mijn huis staat (ik zie de toren bijna de hele wandeling, het is het baken dat aangeeft waar mijn huis, mijn Thuis is) begint te slaan. Ondanks dat ik nog wel een km of 3 moet lopen, hoor ik het duidelijk: de toren roept gelovigen naar de Kerstmis.
15 km. Ik ben weer thuis. Letterlijk en figuurlijk. Rust.
Probeer het eens...
Heb jij ook weleens moeite met loslaten van het gevoel van anderen, of ben je onrustig? Ga wandelen! En nee, het hoeft echt geen 15 km te zijn. 😉 Begin gewoon klein.
En loop je liever samen? Neem gerust contact op.