Familieopstellingen – ouders en kind
In familieopstellingen hoor je het best vaak: het kind heeft niet kunnen nemen van de ouders wat het nodig had. Door omstandigheden, doordat ouders vastzitten in hun eigen problemen, door wat dan ook. Hoewel dat vaak voortkomt uit de omstandigheden bij de ouders, kan het ook simpelweg zijn omdat ouders op gevoelsniveau – tijdelijk – niet in contact staan met hun kind, of niet aanvoelen dat een kind ‘iets’ nodig heeft.
Een voorbeeld uit mijn leven
mijn dochter (13) speelt voor het eerst mee in een amateur theaterproductie. Bij haar première ben ik aanwezig met mijn vrouw. Haar moeder is aanwezig met tante, nichtjes en vriendinnen.
Bij haar tweede voorstelling, tweede kerstdag, ben ik aanwezig met opa en oma, oom en tante en nichtje. De derde voorstelling is een oom en tante met neefje en nichtje aanwezig. Haar vierde voorstelling zal er niemand ‘voor haar’ aanwezig zijn. Ze zegt zelf dat dat OK is.Hmmm... Luisteren naar mijn gevoel
In de week voor de voorstelling, bekruipt me het gevoel dat ik erbij wil zijn. Dus ik kijk op de site, en boek de laatste (toeval bestaat niet) stoel. Die middag ziet ze mij voor de voorstelling en is zó verrast dat ze zonder iets te zeggen doorloopt. Na de voorstelling loop ik naar haar toe, ze omhelst me en begint te snikken: “Er zou niemand zijn en ik ben zó blij dat je er toch bent!”. Ik begin ook te huilen en het kwartje valt: ik weet nu waarom ik het gevoel had dat ik erbij wilde zijn.
Fouten maken als ouder? Jazeker!
En denk je nu: ja, maar dan maak ik wel heel makkelijk fouten, als ouder… Ja, dat klopt. Niet elke fout leidt echter tot ’trauma’. Het begint bij bewustzijn en goed voelen.
En dat ik fouten maak? Dat accepteer ik maar als feit. De belangrijke vraag is: hoe ga ik ermee om als ik een fout gemaakt heb. Meer weten? Neem even contact op. Hartelijke groet, Peter"Ze zegt zelf dat dat OK is"
